//gwrrf.media.doctors

DE WAARHEID ACHTER PEDOFILIE

Dwars tegen de pedofielenhetze vanuit de media in, de massa indoctrinerende en vertekende informatiestroom die sinds ongeveer 1985 stelselmatig en haast syndromatisch vanuit de journalistiek werd verspreid, en welke als direct gevolg had dat duizenden zgn. 'jodenjagers', onder het mom van 'de bescherming van de onschuldige kinderziel', hun gang konden gaan en welke in feite de enige oorzaak vormt van alle door pedosexuelen begane kindermoorden die er sinds het begin van die hetze gepleegt zijn, staan de (sexuele) ervaringen die ik als kind (met betrekking tot heterofielen) had, en die stuk voor stuk negatief en schadelijk voor mij als kind, zowel als latere volwassene, zijn geweest en vermeden had kunnen worden, wanneer de heterofielen (opvoeders) niet vanaf het begin af aan mij en mijn natuur genegeert, ontkent (afgepakt) en afgestraft (!), en daarmee ernstig verminkt hadden.
Deze misdaden -legaal of niet-, zo massaal gepleegt en ongestraft gelaten, misdaden van heterosexuelen jegens dezelfde kinderen die zij zeggen te beschermen, maar vooral de misdaden die tegen mij als kind gepleegt zijn, en die door diezelfde heterofielen nog immer tegen kinderen begaan worden, en die die hetero's (en homo's!) nu nog steeds zouden begaan indien ik nog een kind zou zijn, vormen de oorzaak van het voeren van een -heterofascistische- pedohetze en pedo-haatcampagne, waarin ze gemakkelijk ontkent, verborgen en verdraait kunnen worden en de kindvijandige heterofiel vrijuit zijn gang kan blijven gaan, en waarvan het kind en dus uiteindelijk de gehele maatschappij de dupe van is.
Het inferieure gedachtengoed die de heterofiel erop nahoudt is vaak in tegenstrijdigheid met zichzelf en hoogst irreeel, onpraktisch en werkt niet alleen sexueel misbruik, maar ook mishandeling, verwaarlozing, geweld en sexueel afwijkend gedrag (bij de nieuwe generatie) in de hand. Bovendien is zij voor pedofielen (en dit zijn meestal mensen die zich of alleen, of mede -zowel hetero- als homo- als bisexuelen- tot minderjarigen voelen aangetrokken- dus geen enge, oude mannetjes) discriminerend en hoogst schadelijk, wat zijn negatieve invloed op de kinderen in het algemeen in de samenleving ontegenzeggelijk gelden laat.
Zo zullen de meeste anti-pedofielen hun instelling vergoeilijken met het argument, dat kinderen nog niet rijp genoeg zijn om sex te hebben. Terwijl kinderen die blijk geven van een sexuele behoefte door andere heterofielen, homofielen of andere anti-pedofielen, als gedragsgestoord en gevaarlijk voor anderen beschouwd worden, wat volgens deze criminelen hun legitimiteit geeft deze kinderen (meestal zullen dat tieners -geslachtsrijp of niet- zijn) tegen hun wil en vaak dat van hun ouders in, onder dreiging van geweld, strafmaatregelen als isolatie (dus feitelijk marteling) end. in een gevangenis, open of gesloten inrichting te plaatsen, waar zij worden gedwongen hun sexuele rechten te negeren en alleen mogen masturberen, en waar ze zelf vaak bloot staan aan sexuele malversatie en -misbruik (door onder andere het personeel!).
Dat deze instellingen allesbehalve positief en bijdragen tot een volwaardig menswording voor de kinderen zijn behoeft hier allerzins geen betoog.
Zo wordt het kind en de minderjarige tiener door de anti-pedofielen de ene maal als wilsonbekwaam bestempelt, en de kinderen die het tegendeel bewijzen (dus aangeven weldegelijk een wil te hebben) crimineel (en dus monddood) gemaakt, zodat de fascistische heterofiel zijn gang kan gaan en het eigen belang laten preveleren, welke is de financiele, sociologische en psychologische en maatschappelijke of ideele uitbuiting van kinderen en minderjarigen.
Iedereen die blijk geeft van een andere zienswijze wordt simpelweg door een censuristische media, die bol staat van hetero-propaganda, de mond gesnoert of eveneens als geestesziek, gevaarlijk en crimineel bestempelt, waarmee de kindvijandige anti-pedofiel zijn handelswijze van kindermisbruik goed kan praten.
En geen woord natuurlijk over wat ikzelf als kind allemaal heb meegemaakt en ondervonden heb, en de kwade dingen die mensen (eveneens heterofielen en anti-pedofielen) mij hebben aangedaan, toen ik nog een kind was.
De waarheid achter pedofilie en de pedofielenvervolging is er een, die veel gruwlijker is dan 't ergste kinderverkrachtingsscenario dat een anti-pedofiel zich maar voorstellen kan. De verkrachter heet: gedwongen sexuele onthouding, gedwongen tot de sexuele bedelstaf (het tergend eenzaam fantaseren en/of masturberen), en haar schade aan het kind is naverant: schuldgevoelens, complexen, schaamte, neurosen en borderline-gedrag, weerloosheid jegens misbruik door anderen, (sexueel-)a-sociaal gedrag en gewelddadig en/of terroriserend gedrag en uiteindelijk criminaltiteit en doodslag!
De sexuele vrijheid en de sexuele rechten van tieners, kinderen en minderjarigen zullen nooit vrijwillig door de heterofielen erkend worden, en de gevolgen van deze negatie voor de geschiedenis van de mensheid en het westers denk- en ontwikkelingsniveau zullen fataal zijn. Maar daarover later.
Ten eerste zou de oprechte heterofiel ervan overtuigd dienen te raken dat het idee, dat alle kinderen totaan een bepaalde leeftijd allergisch voor enig sexueel contact zijn, een inferieur idee is, en zeer schadelijk voor het kind dat uit zichzelf aangeeft hieraan behoefte te hebben.
Kinderen -en vooral tieners- willen zelf graag aan sex doen (of zich prostitueren!), en dit is niets meer dan een gezond natuurverschijnsel.
Een oprechte hetero overigens zou al onmiddelijk inzien dat het feit, dat er een vastgestelde leeftijd is, waarop alle kinderen geacht worden -van de ene op de andere dag, nl. de zestiende verjaardag- geestelijk rijp genoeg te zijn voor sexuele contacten, en vrij van onderwerping en machtsmisbruik, een onrealistische is. Afgezien van het feit dat het ene kind anders is dan het andere gelden er op verschillende plaatsen op de wereld verschillende leeftijden waarop tieners geacht worden zelf uit te kunnen maken of ze behoefte hebben aan sexuele relatie's. Dat zou inhouden dat ik in het ene land mijn gang kan gaan, waar ik in het andere land als een kinderverkrachter gezien wordt. Nu, de wetten kunnen in ieder land verschillend zijn, maar een verkrachting of misbruik blijft een verkrachting of misbruik, en oprechte liefde blijft oprechte liefde, aan welke kant van de grens ze ook gepleegt wordt.
De ambtenaren in de forensische 'industrie', die de pedofielen als geestesziek bestempelen en onder dwang behandelen, worden zo ontmanteld als de criminele fascisten die ze zijn, omdat ik nooit in het ene land geestesziek kan zijn (alleen maar omtwille van een wet), en in het andere kerngezond.
Een minderjarige die sexcontact wilt en dat niet kan of mag of wat dan ook, lijdt hieraan evenzeer als gedwongen onthouding een volwassene lijden laat. Bovendien is er grote kans dat zijn volwassen leven schade ondervindt aan deze, tijdens zijn kindertijd door hetero-fascisten opgelegde, onthouding- vaak zonder dat het slachtoffer daar zelf bewust van is. (Vaak menen zij juist het tegendeel, nl. dat pedofielen hen schade hebben toegebracht of dat zouden hebben gedaan!)
Met dat de anti-pedofielen hun fascistische, kindonvriendelijke werk hebben kunnen voortzetten, hebben zij ook via het onrecht dat zij pedofielen aandoen de kinderen veel schade aangedaan. Immers, de pedofielen die kinderen kwaad hebben gedaan zouden dat nooit hebben gedaan wanneer ze in hun sexualiteitsbeleven niet door hen werden gehinderd. Zij ontvoerden, verkrachtten en vermoordden deze kinderen omdat ze niet door de hetero-fascisten wilden worden opgesloten, en meenden dat ze hiermee straffeloos konden blijven.
Hun handelen is een direct gevolg geweest van de overtuiging welke in zijn essentie een fascistische is: dat pedofilie een ziekte is.
Men kan gerust stellen dat je ervan uit mag gaan dat de anti-pedofielen hadden kunnen weten dat het vervolgen van pedofielen zulks een gevaar voor de kinderen inhield, en deze anti-pedofielen zijn dus ook direct verantwoordelijk voor de duizenden kinderen die door pedofielen en/of pedofielenbendes de afgelopen twintig jaar (sinds dat de grote heksenjacht op pedofielen geopend werd- daarvoor kwam dit nauwelijks zo extreem voor) zijn begaan.
Maar ook de vele slachtoffers van valsbeschuldiging van incest, ontucht en kinderverkrachting/-moord zijn op het conto van de anti-pedofielen neer te schrijven, immers, wanneer zij de pedofielen hun gang hadden laten gaan, en hadden erkend dat kindersex een heel natuurlijk verschijnsel is, en het verschil tussen kindermisbruik en kinderverkrachting en dit natuurlijk verschijnsel hadden willen inzien, zouden zij ook nimmer tot een heksenjacht zijn overgegaan of deze jacht -zo die al in gang was gezet- in de kiem hebben gesmoord, zodat de vele vrouwen en meisjes, die nu zo gek en crimineel zijn anderen (waaronder vaak hun eigen familieleden!) vals te beschuldigen van zedendelicten die nooit hebben plaatsgevonden, niet op het idee zouden zijn gebracht dit te doen.
Maar wanneer we doorredeneren valt er nog meer schuld op de toch al zwaar beladen schouders van deze 'kinderbeschermers'.
Een pedofiel heeft zichzelf niet gemaakt. Je kan er niets aan doen wanneer je die gevoelens koestert. Wanneer pedofielen dat zouden kunnen, zouden ze hun gevoelens laten verdwijnen of veranderen. In hun haatcampagnes zijn de anti-pedofielen schuldig aan het kwetsen en willekeurig behandelen van deze mensen (die niet zelden zelf nog minderjarig -en dus kinderen- zijn!).
Wanneer iemand zijn sexuele gevoelens niet kan uiten -pedofiel of niet- zal dat een evenredig negatieve invloed hebben op zijn persoonlijk welbevinden en dus zijn sociaal en maatschappelijk functioneren. Allerlei a-sociaal en crimineel gedrag -waarbij geen enkele vorm van sexueel misbruik van minderjarigen en/of kinderen aan de orde is- kunnen hiervan het gevolg zijn en daarmee worden op hun beurt de anti-pedofielen en de maatschappij -die toch nooit vraagtekens gestelt heeft bij deze zogenaamde legale heksenjacht- weer opgezadeld met invloeden waar ze zelf aan hebben meegewerkt en voor verantwoordelijk zijn. Het sociale en intellectuele peil van die samenleving blijft hierdoor echter op een onvoldoende niveau.
Maar dit inferieure niveau wordt mede, of eigenlijk nog meer -immers, er zijn meer kinderen dan pedofielen- gehandhaaft door de schade die de pedofielenvervolgingen direct en indirect onze opgroeiende jeugd teweegbrengt. De anti-pedofiel gaat er namelijk van uit dat kinderen geen sexuele gevoelens hebben en/of dat ze geen behoefte hebben cq. te jong en onbekwaam zijn deze gevoelens in de praktijk te brengen, en stelt niet alleen dat pedofielen misbruik van de situatie maken vanwege hun overwicht op het kind (welke relatief is, immers: vandaag de dag hoeft een meisje van dertien niet meer tevergeefs bij ouders/politie aan te kloppen met het verhaal dat de buurman zo raar doet, de werkelijke machtspositie ligt voor een groot deel ook bij het kind!), maar tevens dat kinderen die zelf de sexualiteit in praktijk brengen 'gedragsgestoord' zijn en dienen te worden geisoleert en opgesloten te worden en onder dwang behandeld (lees: vergiftigd met medicijnen en gemarteld met een onmenselijk regime), ter bescherming van anderen of zichzelf! (Sommige hetero's gaan zo ver te stellen dat dit gedrag vloeit uit pedosexueel contact, en noemen dit: 'slachtoffer wordt dader', zodat zij hiermee de pedofiel en zijn gevaar overtrekken kunnen en hun eigen oprechtheid niet discutabel wordt!)
Dit zijn typisch de argumenten van de criminele autoriteit, die door oplegging van wilsonbekwaamheid en schuld haar slachtoffer -het volk of in dit geval de jeugd- aan zich onderwerpen kan. Dat het lot van hele generatie's mensen door een gedwongen onthouding (in de jeugd, maar ook daarna: denk maar eens aan de homofilie, dat eeuwenlang, net als de pedofilie nu, vervolgd is geweest en nog steeds, op tal van plaatsen in de wereld, wordt vervolgd, en bigamie, hoererij en vreemdgaan, om maar niet te spreken van bijv. sado-masochisme, fetisjme, exhibitionisme en voyeurisme en tal van andere soorten sexuele fantasieen, waar mensen geestelijk door lijden wanneer ze niet gerealiseerd en bevredigd worden, en waardoor zij geneigd zijn immoreel te handelen om deze gevoelens toch -enigzins- te kunnen bevredigen) kwalitatief sterk verminderd door schaamtegevoelens, angsten, onkunde of onbekendheid, lijken de anti-pedofielen niet te kunnen deren (terwijl ze er toch zekers -via via- ook weer slachtoffer van zijn!), maar mag hier duidelijk zijn.
Immers, de sexuele opvoeding van niet alleen het kind, maar tevens de volwassene die het kind binnen niet al te lange tijd zal zijn, schiet in de handen van de monogame heterofiele autoriteit hevig te kort. Wanneer het volwassen geworden kind te oud is om er nog enigzins sexueel aantrekkelijk uit te zien en toe is aan lichamelijke en geestelijke introspectie, wekt een tekortgeschoten sexleven op oudere leeftijd nog altijd veel onbevredigde lusten op, zodat het nu op zijn/haar beurt kan gaan 'misbruiken' en/of sexueel intimideren van jongere mannen/vrouwen, wat nooit in hun wil opgekomen zou zijn, wanneer zij reeds op jonge leeftijd de nieuwsgierigheid, die sexualiteit in wezen toch is, vrij en breeduit hadden kunnen onderzoeken en beleven!
Zo zijn de anti-pedofielen schuldig aan enorm veel aangedaan leed en sexueel misbruik en ongehoord gedrag jegens niet alleen kinderen, maar ook (knappe en enigzins weerloze) mannen en vrouwen. (Weerloos in zoverre dat ze de sexuele intimidatie's niet omzeilen kunnen, ook al zijn ze 'al zes- of achttien'!)
(wordt vervolgd)