'In 2008 neem ik genoegen met 100 hypes, 50 provocaties en één roman.'

We gaan de poëzie niet redden, maar waar de kranten niet thuis geven wil gwrrf graag een steentje bijdragen. En dus duiken we bij het begin van 2008 in de volstrekt veronachtzaamde bundel 'Het is onnatuurlijk om te leven' van de Zuid-Afrikaanse dichter Geert Vlok Nel (1963). Voor lezers die iets anders willen, maar dan ook écht iets anders, is deze bundel, laten we zeggen, een welkome opgave. Nel dompelt ons onder in zijn ruige jeugd, zijn ruige taal, zijn ruige familie en zijn ruige kijk op dat alles. Zinnen als 'heb je al geneukt vraagt die ene man aan mij, kortaf' wisselen stuivertje met 'ik kreeg Hennie lief met de liefde van de aarde'. On-Nederlandse heftigheid, dus! Onverbloemd voor je voeten gegooid! In zijn rauwheid lijkt Vlok Nel soms aan te klampen bij Bukowski, maar waar je Buk.'s broodnuchtere gedichten in één ruk uitleest, bijt Nel's poëzie in de eigen staart en noodt ze tot herlezing. Conclusie? Een ruige arbeidersdichter met de brille van een minstreel, maar op papier toch vooral een lastig te plaatsen bundel voor de dames en heren critici. - 3 gwrrfs.

Frans Bauer baarde vorig jaar opzien met zijn drastische gewichtsverlies. Inmiddels houdt de zanger zich niet meer zo strikt aan zijn dieet. "Op een bepaald moment had ik het gewoon helemaal gehad met dat lijnen", vertelt hij in het Belgische weekblad Dag Allemaal. "Ik ben nu eenmaal een Bourgondiër", zegt Frans. "Ik dieet nooit meer. Echt, ik zou niet weten waarom. Ik wil helemaal niet meer zo mager zijn." Natuurlijk heeft hij daar een liedje over gemaakt. Raad de titel van zijn volgende hit.

Acht jaar na Big Brother en het promoveren van aardappels schillen, pointeloos ouwehoeren en de was uit hangen tot nationale televisie, is er '24 uur met...': een serie die drastisch in het ledenaantal van het Big Brother-huis heeft gesneden en is uitgekomen op twee. EÈn is Wilfried de Jong, alias de interviewer. Twee is een Bekende Nederlander, alias de openhartige geÔnterviewde. Ook qua tijd is er flink gesneden, het etmaal is gegoten in een aflevering van - slechts - vijftig minuten. Levert het boeiende, hilarische, opmerkelijke tv op? Niet echt.
Het levert vooral narcisme op: Tygo Gernandt die eindeloos in de spiegel kijkt en Bram Peper die toegeeft dat hij zijn eigen emoties niet vertrouwd. Kortom, een leuk projectje dat snel en soepel in het archief verdwijnt. - 3 gwrrfs.