'Oooooh! Ik heb zóóóóóóó'n pijn!'

Er is een Vlaamse schrijver opgestaan met dezelfde hopeloosheid en verveling als die van Herman Brusselmans, maar gelukkig besteedt hij meer tijd aan de fraaie formulering van zijn zinloze avonturen als de Gentse veelschrijver. Zijn naam? Dimitri Verhulst (1972). Hoewel hij al enkele boeken op zijn naam had staan, lijkt hij nu definitief doorgebroken met een roman waarvan de titel reeds een hoge kwaliteit verraadt: 'De helaasheid der dingen'. In dit melancholieke werkje, dat qua stijl doet denken aan Louis Paul Boon, schetst Verhulst een onthutsend beeld van het dorpje van zijn jeugd, Reetverdegem, waar het bestaan vrijwel zonder uitzondering draait om drank, afbraak, armoede en futiele twisten. De combinatie van sarcasme en mededogen waarmee Verhulst deze dorpsgemeenschap tot leven wekt is met een beetje overdrijving 'monumentaal' te noemen. - 5 gwrrfs.

De mascotte van een Brits regiment, een 6-jaar oude geit genaamd Billy, werd in rang teruggezet (van korporaal naar soldaat) nadat hij zich, in de ogen van zijn meerdere, misdragen had. het overenthousiaste beest tijdens de ceremonie niet meer in bedwang houden. De geit schoot tijdens een parade snel heen en weer door de menigte en bracht daarbij een aantal militairen ten val ook trachtte het dier de drummers in de band met een kopstoot in de schaamstreek uit te schakelen. Raad het commentaar van de geit.

Tot de jonge talenten van de Nederlandse journalistiek behoort zeker Joris Luyendijk (1971). Als Midden-Oosten-correspondent was hij niet alleen betrouwbaar en prettig onderkoeld, maar naar nu blijkt uit zijn boek 'Het zijn net mensen' ook een hoogst vileine observator van de vreemde mechanismen achter de nieuwsindustrie. In deze intrigerende en prachtig geschreven 'memoires' doet Luyendijk niet alleen indringend verslag van de schizofrene sfeer in Arabische dictaturen (en het onbegrip daarvoor bij Europese luxe-intellectuelen), maar werpt hij ook een verrijkend licht op de dilemma's van de moderne freelance-journalist: 'Voor je het weet, neem je steeds opnieuw de schutkleur aan van je opdrachtgever.' Kortom, dit boek is een prettig leesbare must voor iedere, aankomende journalist! - 4 gwrrfs.