Als dadaëske verschijning naast Martin Waardenberg blijft Wilfried de Jong (1956) voor eeuwig op het netvlies van de theaterbezoeker staan. Lijm, beton, touw, water - met alle attributen had dit illustere duo slaande ruzie. Nu beantwoordt De Jong alweer enkele tv-jaren de roep van zijn 'journalistieke inborst' en gaat het er héél keurig aan toe. Hij maakt esthetische portretten van en al even esthetische interviews met sporters. En probeert af en toe een arty talkshow. De Jong maakt zeker onderscheidende televisie, maar de vorm - het beeld, de situatie, dat ene grassprietje bij de nop - is af en toe zó dominant, dat hij beter als miniatuurschilder uit de voeten kan. Het is klooien-op-niveau. Dat wel...

Jarenlang zocht jeugdige verveling een uitweg via drums, basgitaren en andere herriemakers, maar nu, in de jaren '0, ontdekt de nieuwste generatie opnieuw de mogelijkheid van Moedertje Taal. Op de cd 'Zingo!' vind je een inspirerende compilatie van geroutineerde Poetry Slammers als Erik Jan Harmens, Tjitske Jansen en Quirien van Haelen. Begeleid door beats, computers en joelend publiek, zijn deze 'slam-dichters' multimediale éénpitters voor wie geen podium teveel of te luidruchtig is en die meer voor de promotie der poëzie hebben gedaan dan boekenkasten vol hermetische woordneukers. 'Zingo!' is, kortom, een wervelende kennismaking met jonge dichters die in flitsende raps het Nederland van 2004 laten zien, dat wil zeggen: de hemel én de hel.

Duitsers in Amerika - dat kan een leuk plaatje geven, zo weten we uit 'Bagdad Café' en 'Night on Earth'. Regisseur Michael Schorr dacht dat waarschijnlijk ook en hij maakte het stemmige 'Schultze gets the blues'. Een afgedankte, Duitse mijnwerker maakt via zijn radio een zydeco-deuntje hoort. En raakt op slag gefascineerd. Dit tot onbegrip van zijn plaatselijke vis- en kaartvrienden die het maar 'negermuziek' vinden. Het charmante van deze film is: de poëzie wint. Schultze reist af naar Amerika en temidden van vlakten van de 'Deep South' zien we de dichterlijke ziel van Schulze vervlechten met de omgeving. Schorr betoont zich daarin een vaardige leerling van die andere poëet, Aki Kaurismäki. Mooi en langzaam, deze film.

De EK-zomer is losgebarsten. Alle trainers, journalisten, columnisten en presentatoren die tóch al niet over aandacht te klagen hadden, zitten nu verdeeld over Nederland 2, RTL4 en SBS6 elke hoekschop en breedtepass tegen dikke eutotarieven te becommentariëren. In deze perverse oefening navelstaren valt op dat de voormalige glans en olijke sfeer bij Villa BVD (Barend & Van Dorp) inmiddels ver te zoeken is. Deze volgevreten veteranen komen uit de sporthoek en waar ze eerst opvielen met luchtige en oneerbiedige televisie gaan ze nu helemaal op in de dwangbuis van 'vleugels', 'ruiten' en andere tactische rimram. 'Special guest' Ronald Koeman blijft zijn humorloze zelf en naast hem begint Jan Mulder steeds harder en holler te klinken... Au!

Stammend uit 1980 is de toneelgroep Alex d'Electrique inmiddels een relict uit de sombere jaren tachtig. Maar - het móet gezegd - nog wel springlevend! In hun nieuwste voorstelling 'Gaga' laten ze hun inktzwarte visie op het white-trash-burgerdom weer eens heftig de vrije loop. Het jammere is dat de authentieke woede en teleurstelling over het bestaan dat Alex al sinds mensenheugenis aankleeft ook deze keer weer iets te bombastisch en geforceerd-kunstzinnig is uitgewerkt. Je vóelt wel dat er iets moderns en leegs aan de hand is met het blanke gezin en dat de lullige gezinsleden tegen hun gebrek aan relevantie vechten, maar het blijft overgoten met een saus van absurdisme die de echte pijn van dergelijke mislukkelingen overschreeuwt. Kortom, twijfelgevalletje.

Als vrouwen niet gek worden van zichzelf kunnen ze het altijd nog worden van de stortvloed aan damesbladen. Esta heet de laatste nieuweling. Wie dit nieuwe zusje - of beter: moedertje - doorbladert, beseft weer dat veel vrouwenlevens druk en onbehaaglijk verlopen en iedere frivoliteit al 'vrijheid' en 'verdieping' mag heten. Dus komt de rijpere vrouw met een 'eigen stijl' (lees: iets minder brave opvattingen) uitgebreid aan het woord, in de hoop dat ze achter de verkeersdrempels van Beemdgras en Klokketoren even 'bevrijdend' kunnen ademhalen. Al met al: een jongere Margriet voor de vastgeroeste huisvrouw.