'Eén relschoppertje gearresteerd. Eén maar!'

De talentvolle, jonge journalist Joris van Casteren (1976) smult van de 'ongeziene kant' van zaken en fenomenen. Zo ook bij de literatuur. Ging hij voor 'In de schaduw van de Parnassus' bij vergeten dichters op bezoek, ditmaal is hij afgedaald in de treurige wereld van uitgekotste romanschrijvers. Met een fabelachtig gevoel voor trieste détails schetst Van Casteren in 'Zeg mijn lezers dat ik doorschrijf' de naar het einde kabbelende levens van onder meer - wie kent ze nog? - Ben Borgart, Kees Wielemaker, Aleida Leuwenberg, Christine Kraft en Peter Andriesse. Juweeltje! - 5 gwrrfs.

De politie van Nieuw-Zeeland betrapte vorige week een automobilist die 121 kilometer per uur reed, waar 100 is toegestaan. Op zich is dat voorval niet zo bijzonder, ware het niet dat de man die snelheid bereikte zonder armen. Om te sturen gebruikte hij zijn ene voet, om vervolgens gas te geven met de ander. Wat was het commentaar van de meerijders?

Ondanks graduele verbetering heeft de reclamebranche nog altijd het imago van 'glad, gelikt en geldbelust'. Dat er ook nuchtere mensen in rondlopen die leuk kunnen schrijven en zichzelf relativeren toont Eugène Roorda (56) aan in zijn boekje 'Kogelharde spuiten'. Roorda beschrijft daarin de avonturen met zijn grootste klant ooit: supermarktbedrijf Dirk van den Broek. In een aangename melange van afschuw en bewondering schetst hij de gruttersmentaliteit van dit familiebedrijf en de moeilijke zigzag-weg naar wat uiteindelijk een ijzersterke en bijna legendarische Dirk-campanne (inclusief Dirk-tas) werd. Erg leerzaam voor buitenstaanders én reclamedieren. - 4 gwrrfs.