Hoe sneller de wereld en de hollende media, hoe groter de markt voor échte relaxmuziek. Zero 7 heeft dat begrepen en bedient met 'When it falls' de stuiterende en gestresste medemens. Deze loungemuziek voelt als een koel, maagdelijk kussen waar je je hoofd in mag leggen. En als er dan ook nog zwoele vrouwenstemmen in je gehoorgang blazen, komt je hartritme vanzelf tot rust. Van alle kanten is al geconstateerd dat Zero 7 de Franse boys van Air hebben geplunderd, maar als je op dit niveau uitkomt mag dat geen bezwaar zijn.

Seks en macht. Het zijn niet de geringste thema's die Marek van der Jagt alias Arnon Grunberg in zijn novelle 'Monogaam' aansnijdt. De Weense hoofdpersoon Marek ontdekt algauw dat de wereld geen boodschap heeft aan zijn ideeën en vergezichten en bedenkt methodieken om die illusie voor zichzelf tóch in stand te houden. Na voorzichtige stapjes op het liefdespad lukt het hem ondanks zijn wat iele gestalte diverse relaties gelijktijdig tot bloei te brengen, ofwel: het spel van zijn fantasie synchroon te laten lopen met de werkelijkheid. Helaas voor Marek duurt het sprookje niet lang en schrikt hij terug voor de 'troep' van hete liefdestranen. De enige manier om je straatje schoon te houden en je leven leefbaar is, zo vindt Marek, de ultieme vorm van monogamie: eenzaamheid. Conclusie? Prettig-sinister doorsneewerkje van de meester.

De meest talentvolle zuipschuit in de literatuur, Charles Bukowski, ligt alweer een tijdje onder de grond. En dus willen we een nieuwe. De Rus Ilja Strogoff (1970) doet een poging met 'Macho's huilen niet' en de uitgeverij sprokkelde naar goed gebruik wat dolenthousiaste perscommentaren bijeen. Qua entourage en zuipende personages zit Strogoff op het goede spoor, maar de terloopse brille van Bukowski mist hij vooralsnog. Waar de meester schrapt, gaat Strogoff zich te buiten aan gedetailleerde schilderingen van liederlijke uitgaansavonden en -nachten. Misschien moeten we hem als Strogoff De Eerste maar gewoon zijn eigen stijl gunnen.

Heb je de laatste twintig jaar in coma gelegen? En/of ben je nog een groentje in MP3-land? Dan schiet de cd-industrie je te hulp met 'Beste Nederpop', een dubbelaar met de 'echte meezingers' van eigen, polderlandse bodem. Breed, breder, breedst... Met die gedachte is de samensteller én bij André Hazes (De Vlieger) én bij Ruth Jacott en Paul de Leeuw (Blijf bij mij) én bij Klein Orkest (Over de Muur) én bij Normaal (Oerend Hard) uitgekomen. Wie deze cd trots op z'n salontafeltje legt, geeft dus een brevet van smakeloosheid af. Maar tevens een brevet van efficiency, want alle toppertjes staan d'r op.

Met een knipoog naar Pim Fortuyn is Idols-jurylid Henk-Jan Smits begonnen aan de ultieme democratisering van de popindustrie. Op zijn site talentscout.nl mogen dromers van Borgharen tot Vlieland en van Terneuzen tot Appingedam hun demootje 'invliegen', waarna Henk-Jan er zijn 'professionele commentaar' op loslaat. Slimme Smits beweert de 'geheimzinnigheid' van de popwereld te willen doorbreken, maar in de praktijk is het vooral een sms-fuik die voor leuke bijverdiensten moet zorgen. Talentscout presenteert zich als serieuze kans voor onontdekt talent, maar is welbeschouwd toch meer een kans voor Henk-Jan om zich aan alle kanten in de kijker te spelen.

Het voordeel van een journalist die een boek schrijft, is dat hij of zij meestal gewone-mensentaal blijft hanteren. Zelf als het onderwerp pijnlijk, beschamend of diep-religieus is. En dus is 'Het Ravijn' van columnist/recensent Max Pam een verfrissende duik in de breekbaarheid van het bestaan. Pam schetst in simpele maar effectieve bewoordingen het dal waar hij dankzij een hersenbloeding doorheen gaat. Niets wordt mooier of spannender gemaakt dan het is, maar juist in de dagboekachtige nuchterheid schuilt de kracht van deze 'Autobiografie van de angst'. Hoe een zelfverzekerd en eigenwijze scribent afglijdt tot een patiënt in een rolstoel... en langzaam weer opkrabbelt.

William Sutcliffe (1971) brak door met de satirische backpack-roman 'Ben je ervaren?'. Vooral de India-gangers gingen daarin onder het mes. Enkele boeken later heeft Sutcliffe's blik aan geografische reikwijdte ingeboet, maar, gelukkig, niet aan scherpte. In 'Verkeerde Vrienden' blijft hij hangen in Londen, om precies te zijn: bij het tienjarige jongetje Ben. Met een goede neus voor menselijke eigenaardigheden (specialisme: imponeergedrag) ontleedt hij de fascinatie van Ben voor de plotseling opduikende slechterik Carl, die zijn jarenlange vriendschap met Olly op losse schroeven zet. Opeens springt Ben op zijn fiets en racet, verkeersstromen tartend, achter Carl aan richting Wembley-stadion. Met grootse souplesse verdraait Sutcliffe een donderpreek over het kwaad in een moderne slapstick.

Waarom kunnen wij in Nederland niet wat Hollywood kan? Die vraag hebben de makers van de jeugdfilm 'In Oranje' vermoedelijk indringend gesteld en, met het maken van de film, ook meteen indringend beantwoord: 'Ja, waarom niet?'. Want in een tijd dat allerlei grenzen vervagen, blijft één ding opvallend gelijk: onze dromen over succes en geluk. Dus is 'In Oranje' een film geworden over een oer-Hollands jongetje (dat, natuurlijk, een beroemde voetballer wil worden), zijn hartstochtelijk meelevende vader en zorgzame moeder. Het resultaat mag er zijn: de cliché's zijn goed verpakt, het spel is oké en de droom komt geheel volgens Californische wetgeving puntgaaf uit. Een film om dubieus trots op te zijn!