De meest talentvolle zuipschuit in de literatuur, Charles Bukowski, ligt alweer een tijdje onder de grond. En dus willen we een nieuwe. De Rus Ilja Strogoff (1970) doet een poging met 'Macho's huilen niet' en de uitgeverij sprokkelde naar goed gebruik wat dolenthousiaste perscommentaren bijeen. Qua entourage en zuipende personages zit Strogoff op het goede spoor, maar de terloopse brille van Bukowski mist hij vooralsnog. Waar de meester schrapt, gaat Strogoff zich te buiten aan gedetailleerde schilderingen van liederlijke uitgaansavonden en -nachten. Misschien moeten we hem als Strogoff De Eerste maar gewoon zijn eigen stijl gunnen.