Er is een nieuwe chroniqueur van 'onze tijd' opgestaan en zijn naam is Adriaan Jaeggi (1963).De Volkskrant-spellers kennen 'm al van zijn column in het zaterdagse magazine; de overigen kunnen nu kennismaken via zijn nieuwste bundel 'Luxeproblemen'. Jaeggi - de titel suggereert 't al... - is van zowel de Gouden Lepel-generatie als de Generation X. Bijbehorend dilemma luidt: hoe voorkom ik verveling en vermijd ik ellende? Jaeggi kijkt rond in het Amsterdam van de begin-veertigers en ziet lege levens, die via zijn zoet-ironische pen met mededogen worden geschetst. Relaties, de kroeg, verloren dromen... dat zijn Jaeggi's ingrediënten en de het resultaat is steeds weer licht-humoristisch, licht-melancholiek, gelijk een zomerbriesje. Het enige waar Jaeggi aan kan bezwijken is een overdosis sympathie voor zijn mede-leeglopers en zichzelf.

Teletekst is een stille verslaving van miljoenen. Wat ooit als een tamelijk knullige uitbreiding van de publieke journaals begon, is nu een superbondige nieuwsagenda voor de massa. De Teletekst-fanatici kunnen nu ook onder werktijd en zonder een afstandsbediening in de buurt hun 'shotje' halen. Op een virtueel toetsenbordje klik je het paginanummer aan en, húp!, daar zijn de headlines. Waar je via de televisie nog wel eens moet wachten op subpagina's, navigeert de Teletekst-site je op jouw commando óók direct naar de juiste subpagina. Zou er dan toch vooruitgang bestaan?

De naam van de Mexicaanse regisseur Alejandro Gonzáles Iñárritu is bijna net zo ingenieus als zijn spraakmakende debuutfilm 'Amores Perros', die opviel door indrukwekkend camerawerk en briljant vervlochten verhaallijnen. Hollywood lette goed op en dus mocht Alejandro daar in tal van producties zijn talenten gaan botvieren. Hij had het er maar druk mee want nu pas, vier jaar later, komt hij met de opvolger '21 grams'. Iñárritu 'knoopt' opnieuw diverse personages aan elkaar en de film stijgt qua inzet en ambitie ver boven het gemiddelde uit, maar het verbod op onaangename mysteries dat de Hollywood-doctrine nu eenmaal kenmerkt, eist dit keer zijn tol. Interessante personages (wiskundeleraar, drugsverslaafde moeder, ex-gevangene) worden naar het einde dan ook in onvergeeflijke plotwendingen geduwd. Zonde.

Herman Franke is een schrijver-uit-overtuiging. Hij 'gooide' een wetenschappelijke carrière 'weg' voor de literatuur en won in 1998 de AKO-prijs met het rijk geschakeerde 'De Verbeelding'. In zijn kleine verhalenbundel 'Notulen' laat hij thans zien, dat die keuze nog steeds de moeite waard is geweest. Via bijtende, licht absurdistische schetsen degradeert hij de vaak mannelijke hoofdrolspelers tot zielige bijfiguren, zoals in het verhaal waar een mooie vrouw op de tennistribune gaandeweg steeds vaker in beeld komt ten koste van de Spartaanse slagenwisseling tussen de zwoegende toptennissers. 'Vrolijk' is voor Franke een verboden woord. Zijn werk - ook deze 'Notulen' - krabben op duistere wijze aan je ziel.

Juichen mag als een tv-programma zichzelf boven 'de waanzin van het moment' verheft. In die zin mag je een feestneus opzetten bij het programma 'Hoge Bomen', een portrettenserie van markante Nederlanders onder auspiciën van Pieter-Jan Hagens. Maar laat de rolfluitjes vervolgens toch maar even thuis want, afgezien van de sympathieke poging, blijft 'Hoge Bomen' natuurlijk een brave invuloefening voor de 'gemiddelde kijker' uit Delfzijl en Rucphen. Heel veel wijzer gaan we vanavond dan ook niet worden over prinses annex koningin Juliana. Wél goed getimed!

Lachen om het Aalsmeerse 'Idols'-gedoe ligt voor de hand. Maar Andrew O'Hagan (1968) vond dat vermoedelijk té makkelijk en verdiepte zich in onder meer Judy Garland en Karen Carpenter ten einde de schaduwkanten van jonge roem scherp in beeld te krijgen. Resultaat? De vuistdikke roman 'Het idool'. O'Hagan volgt het 13-jarige zangwonder Maria Tambini met de intensiteit en de overtuiging van 19e-eeuwse romanciers. En dus hebben we te maken met Grote Triomfen, Grote Teleurstellingen, kortom, Grote Gevoelens in alle soorten en maten. Aan de neiging het ironische pad op te gaan, biedt O'Hagan dus manhaftig weerstand, waardoor je als lezer - samen mét Maria - door de cakewalk van glitter en glamour wordt gesleurd. Gróóts!

Hoera! Cornald Maas (1962) heeft als eerste het society-nieuws de Volkskrant binnen gesmokkeld. Naast bestuurders, professoren, sociologen en politici mag de tv-ster, begeleid door Maas' pen, nu ook in de 'kwaliteitskrant' zijn of haar opwachting maken. De welbekende rubriek 'Maas en mensen' is nu gebundeld in 'Nou en wow!', ondertitel: 'Roem in Nederland'. Hoewel Maas leuk kan typeren, een neus heeft voor de tijdgeest en weet hoe je een vlot stukje in elkaar draait, mag de geinponem op straffe van ontslag aan de Wibautstraat natuurlijk nooit winnen van de dominee. En dus is het een verzameling verantwoorde schetsen geworden over oppervlakkige roem, die - ondanks het luchtige onderwerp - toch meer leest als een opgave dan als een knalfeest.

Fransen bijten nog liever hun tong af dan toe te geven dat ze Amerikanen naäpen. Toch is 'Ruby & Quentin' de Europese variant van een Amerikaanse gangsterkomedie. Beide heren, van middelbare leeftijd, zijn nog dagelijks verwikkeld in het bevredigen van de kwajongen in zichzelf en lopen elkaar, dientengevolge, in de bak tegen het lijf. En rara: aldaar ontstaan weer nieuwe plannen voor kattekwaad. 'Ruby & Quentin' is qua humor af en toe wel érg boertig, maar op de één of andere manier zorgt de charme van Gérard Depardieu en Jean Reno ervoor dat deze EU-komedie op de been blijft.