Tsjonge jonge! Wat een aardige snuiter is Hans Mirck (1970)! In zijn roman 'Het Godsgeschenk' zijn we er bijna driehonderd pagina's getuige van. De jonge Mirck schrijft mooie versjes in poesie-albums, de puber Mirck zingt hartstochtelijk in een kerkkoor en de volwassen Mirck mag zijn gedichten, och hemeltje, zomaar voorlezen bij VPRO's 'Music Hall'. Of je dit boek vol egotistische aantekeningen nu opeet, slaat, doortrekt of achterstevoren leest - een onvertogen woord of zelfs maar een woede-aanval in Calimero-formaat vind je nergens. Het kan niet anders of het zondagskind Mirck moet zich totaal ontheemd voelen in dit rauwe tijdperk van MTV, Tokkies en hiphop. Daar is op zich niks mis mee, maar is het dan teveel gevraagd, Hans, om je futiele privé-aantekeningen in je eigen la te laten sudderen? - 1 gwrrf.