Het ultieme bewijs dat een talentvol journalist nog geen goede schrijver is, levert Marcel van Roosmalen (1968), waarschijnlijk geheel onbedoeld, met zijn debuut 'We weten heus wel hoe laat het is'. Dat uitgevers - net als profclubs - wel eens een gokje willen wagen om te kijken op spits A of schrijver B plots en ster wordt, is nog te begrijpen, maar dat Prometheus dit zouteloze proza over een weifelende kraker annex dichter eind jaren '80 over de eindstreep van publicatie heeft getrokken is opportunisme dan wel zelfhaat in het kwadraat. Van Roosmalen blinkt uit in registrerende zinnetjes als 'Ze knikten alle twee' en 'Ik belde mijn vader.' Na twee pagina's is het gevolg dat je het gevoel bekruipt een telefoonboek te lezen in plaats van een roman. Kortom, compleet mislukt! - 1 gwrrf.