Sommige auteurs zijn je smaak niet, maar vroeg of laat geef je je gewonnen en laat je je bezwaren vallen. Die sportieve houding kreeg de overhand bij lezing van de nieuwste roman van 'La Palmen', getiteld 'Lucifer'. Vervalt deze dame normaliter in een overdaad aan therapeutisch geneuzel en quasi-diepzinnige verwijzingen naar 'grote filosofen', ditmaal koerst ze met vaste hand af op een geheimzinnige moordzaak, die evengoed, bij nader inzien, een niet minder geheimzinnige zelfmoordzaak zou kunnen zijn. Er is een vrouw, er is een megalomane componist, er is een rots en er is een rits kunstenaarsvrienden die de auteur achteraf hun versie vertellen van hoe de vrouw (van de componist) bij de rots aan haar eind kwam. Connie zou Connie niet zijn als ze er, af en toe, weer een losse filosofische flodder uitgooit, maar het moet gezegd: Lucifer houdt je vanaf de eerste pagina in de ban en laat pas los na de laatste punt. Strák en bewonderenswaardig! - 4 gwrrfs.